W końcu udało mi się odebrać rumaka z naprawy i czym prędzej popędziłem wypróbować jak się sprawuje. Zgodnie z moimi przewidywaniami maszyna sprawowała się znakomicie i bez większych problemów jazda przebiegała sprawnie i jedynie kilka drobnych regulacji przerzutki w czasie jazdy mnie zatrzymywała.

Bardzo ambitne plany niestety spaliły na panewce z powodu defektu jaki pojawił się w mojej korbie po przez ciągłe odkręcanie się śruby mocującej. Musiałem się zatrzymywać co jakiś czas aby ową śrubę dokręcać. Mieliśmy jechać z Hubertem i Shrinkiem do Ińska ale w takim przypadku wyjazd odłożyliśmy na inny dzień i w Dobrej pojechaliśmy do domów. Nowe części są już w drodze bo po powrocie do domu niezwłocznie je zamówiłem. Szkoda tylko takiej ładnej pogody.

Pomysłem jaki pojawił się w naszych głowach na dzisiejszą wyprawę było wyjechanie na naprzeciw Sebie , który wracał z Międzyzdrojów do domowych pieleszy. Niezawodny kompan Hubert podjechał do mnie około godziny 9.00 skąd razem ruszyliśmy w trasę planując z dużym zapasem wstawienie się na miejscu około godz. 12.00. Mały przestój w Nowogardzie spowodowany potrąceniem rowerzysty przez samochód i oddalenie się z miejsca wypadku przez kierującego. Na szczęście dla rowerzysty wyglądało groźnie ale obyło się bez większych obrażeń na ciele , postanowiliśmy poczekać na przyjazd odpowiednich służb aby poświadczyć fakt. Dalsza droga odbywała się bez większych oporów w iście turystycznym tempie docieramy na czas do Wolina gdzie chwile kręcimy się po mieście w poszukiwaniu pizzerii i bez trudu znajdujemy lokal znajdujący się na drodze wylotowej z miasta w kierunku Międzywodzia. Naprawdę produkt godny polecenia w miarę przystępnej cenie. Posileni udaliśmy się w drogę powrotną do domów.











Pokaż trasę GPS

Prawdę mówiąc liczyłem na więcej w zwiedzaniu tego miasteczka ale zawsze jest coś co musi plany nieco skomplikować. Powrót turystycznym tempem tą samą drogą.

Postanowiłem skorzystać z zaproszenia Seby i postanowiłem podjechać na podbój Wolińskiego Parku Narodowego ponieważ chciałem przekonać się na własnej skórze jak wygląda jazda po miejscowych wzgórzach. Do Międzyzdrojów pojechałem samochodem ze względu na ograniczony czas przeznaczony na jazdę no i chyba zmęczenie jakie miało pozostać po skończonej wyprawie. Na miejscu zameldowałem się tuż po 9.00 i po wypakowaniu roweru z samochodu Seba postanowił pokazać mi kilka z miejscowych atrakcji i niemrawo pokręcić się po mieście. Obowiązkowo odwiedzamy Promenadę wraz z Aleją Gwiazd robimy kilka fotek i ruszamy na podbój parku.











Po opuszczeniu promenady przy wejściu do zagrody żubrów skończyła się sielanka i zaczęła się hardcorowa jazda bez trzymanki pod stromy podjazd , który nie miał chyba końca i nieźle mnie wypompował ale Seba powiedział abym oszczędzał siły i się zbytnio nie forsował bo to tylko namiastka tego co mnie czeka w dniu dzisiejszym. Dosyć szybko się o tym przekonałem i zrozumiałem na czym polega cały pic i jakie mam braki kondycyjne. Po obejrzeniu zamkniętej jeszcze o tej porze zagrody żubrów kolejna wspinaczka tym razem na wzgórze Gosań gdzie znajduje się punkt widokowy , na samą górę wjechać nie było można ze względu na schody ale i tak mimo wszystko chyba nie dałbym rady bo przy pokonywaniu góry na piechotę z rowerami na plecach robiliśmy kilka krótkich odpoczynków. Rekompensatą za zmęczenie okazały się widoki jakie ujrzały nasze oczy normalnie zaparło mi dech w cyckach i zaniemówiłem ponieważ po raz pierwszy byłem na tym wzgórzu.







Następnie powrót do Międzyzdrojów i początek niebieskiego pieszego szlaku po którym postanowiliśmy przedrzeć się w leśnej głuszy do kolejnych miejsc jakie zaplanował Seba abym obejrzał ponieważ jako stały wakacyjny bywalec miejscowości tereny znał dość dobrze. Zdecydowana ilość podjazdów które pokonaliśmy dość potężnie mnie wypompowała z sił i niektóre odcinki trzeba było pokonać na piechotkę bo podjazd okazywał się dość trudny i w zasadzie o dłuższych przerwach nie było mowy bo atakowała nas chmara komarów i nie sposób było się ogonić.



Niestety o kontynuacji dalszej jazdy przez las nie było mowy z wiadomych względów i czym prędzej dotarliśmy do asfaltu i lekko zjechani jeszcze jeden punkt widokowy do pokonania tym razem w okolicy jeziorka Turkusowego na Wzgórzu Zielonka. Po raz kolejny nasze rumaki zmuszeni jesteśmy zabrać na plecy i po schodach dotrzeć do celu na wzgórze. Po raz kolejny zaniemówiłem z widoków ale na podziwianie nie było zbyt wiele czasu ze względu na KOMARY i szybko udaliśmy się w dalsza drogę tym razem na d jeziorko Turkusowe.







Zmęczeni trudami podróży postanowiliśmy udać się w drogę powrotną robiąc jeszcze mały postój przy wejściu do bunkra przy fundamentach wyrzutni rakietowych gdzie postanowiliśmy skosztować żołnierskiej grochówki za 8 zł. Jak widać nad morzem można na wszystkim zarobić.





W zasadzie wycieczka bardzo fajna gdyby nie komaro-terapia ale co tam najważniejsze są wrażenia o których długo nie zapomnę. Dzięki koleszko za wyprawę i przewodnictwo.

Trasa
Ostrzyca-Dobra-Tucze-Oświno-Wieleń Pomorski-Chociwel-Lutkowo-Kępno-Sulino-Słodkowo-Suchań-Piasecznik-Rzeplino-Krępcewo-Radziszewo-Witkowo-Stargard Szczeciński-Zieleniewo-Stargard-Grabowo-Parlino-Maszewo-Dębice-Jenikowo-Korytowo-Ostrzyca.

Wcześnie rano Hubert zadzwonił z propozycją małego wypadu gdzieś po okolicy aczkolwiek w głowie miał pomysł objechania Miedwia dookoła. Zerwałem się z łóżka i rozpocząłem przygotowania do wyjazdu aby dojechać do Dobrej na spotkanie z kolegą. Hubert jednak postanawia wyjechać mi naprzeciw i w okolicy Błądkowa razem kontynuujemy podróż po drodze weryfikując nieco plany co do trasy. W Dobrej robimy małe zapasy i udajemy się w kierunku Tuczy aby lokalnymi drogami dostać się do Chociwla. W zasadzie jazda odbywała się bez większych problemów jedynie wiatr nieco krzyżował nam szyki ale rekompensatą był niewielki ruch samochodowy przez spokojne okoliczne pola i lasy. Postanawiamy jechać drogami jeszcze nie uczęszczanymi przez nas kierując się z Chociwla w kierunku Dobrzan lecz przed Starzycami skręcamy w prawo aby dostać się do Suchania. Na miejscu postanowiliśmy chwilę odpocząć i nieco uzupełnić zapasy energii. W międzyczasie wykonałem telefon do Michała z propozycją dołączenia do naszej ekipy , kolega postanowił wyjechać nam naprzeciw.





Po ruszeniu w dalszą trasę odbijamy w prawo gdzie droga prowadzi do Choszczna lecz my chcemy dostać się do Stargardu więc w Piaseczniku odbijamy w prawo aby choć po części zrealizować "zaliczenie" Miedwia. Równa nawierzchnia drogi szybko się skończyła i dalsza kontynuacja trasy odbywa się po wertepach gdzie dość mocno to daje się odczuć. Po drodze mały przystanek w Krępcewie szlacheckiej osadzie Wedlow.





Kolejny przystanek w Witkowie przy pomniku.



Mijając kolejne miejscowości docieramy do Kluczewa gdzie dołącza do nas Michał i wspólnie jedziemy na posiłek przy dworcowej jadłodajni wciągając po obfitej porcji kebaba jedziemy na Promenadę Miedwiańską gdzie na molo ucinamy mała pogawędkę.



Po dojechaniu do ścieżki rowerowej żegnamy się i powoli udajemy się w drogę powrotną do domu. Naprzeciw postanawia nam wyjechać Seba tuż przed Maszewem skąd dalsza droga odbywa się wspólnie.
Musze przyznać , że bardzo fajna traska w co prawda trudnym terenie ale zawsze to coś innego. Dzięki koledzy za wspólny wypadzik.

Od pewnego czasu nieskutecznie próbowałem się umówić z kolegą Darkiem z Stargardu Szczecińskiego ponieważ jest On jednym z uczestników zawodów w MTB Wiśle na początku września. Miejsce spotkania wyznaczyliśmy na 10.30 przy stacji benzynowej w Maszewie gdzie pojawiłem się lekko przed czasem i oczekiwałem na kolegę. Przybywszy na czas po krótkiej konwersacji ruszyliśmy w drogę.





Na początku trasy padły deklaracje , że będzie to typowa wycieczka bez zbędnego forsowania i pokazywania swoich umiejętności tym bardziej , że Dariusz przyjechał na szosce. Lekko zmęczony sezonem i treningami początkowo dawał mi fory i jechało się całkiem przyzwoicie tempem jakie lubię ale w czasie drogi świadomie lub nie coraz bardziej przyspieszaliśmy i coraz bardziej odczuwałem zmęczenie. W zasadzie usprawiedliwieniem mogła być pogarszająca się aura w postaci stalowych chmur i porywistego wiatru. W drodze powrotnej do Stargardu ewidentnie doszło do odcięcia zapłonu tym bardziej , że wiatr przybierał na mocy. Po dotarciu do miasta pożegnaliśmy się i ruszyłem w drogę powrotną do domu oczywiście nie obyło się bez niespodzianek bo tuż za Stargardem dopadła mnie potężna ulewa. Chwilę poczekałem w przystanku autobusowym w Kicku licząc na poprawę pogody niestety w strugach deszczu przyszło mi jechać prawie do samego domu nie omijając kałuż po drodze bo było mi już wszystko jedno ponieważ przemoknięty byłem do suchej nitki.
W zasadzie bardzo fajna wyprawa w towarzystwie nowo poznanego kolegi gdyby nie nagłe załamanie pogody.
Jednak deficyty treningowe są do poprawki bo Wisła już niedaleko.

Przez spory kawałek czasu skutecznie unieruchomiony dzięki nabytemu urazowi kręgosłupa od poczynań rowerowych. Niestety zmuszony byłem do brania sprej serii zastrzyków i nie bardzo mogłem utrzymać tyłek na miejscu ale na szczęście iniekcja skutecznie mnie podleczyła i dziś mogłem dosiąść swojego rumaka i gdzieś pognać.
Niewiele ale na początek dobre i tyle zwłaszcza po długiej przerwie. Traska przebiegała przez Korytowo , Jenikowo i dalej do Nowogardu przez Dobrą i do domu. Po drodze krótki postój na małą fotkę fajnie wyglądającej rośliny.

Trasa Ostrzyca-Wierzbięcin-Słajsino-Radzim-Troszczyno-Gostomin-Radowo Wielkie-Święciechowo-Ługowina-Resko-Łabuuń Wielki-Dąbie-Modlimowo-Wyszobór-Rotnowo-Gryfice-Jabłonowo-Kołomąć-Zagórcze-Jasiel-Ościęcin-Unibórz-Błotno-Karsk-Nowogard-Ostrzyca

Dzisiejsza wyprawa stała pod dużym znakiem zapytania ze względu na niepewną aurę jaka miała miejsce ponieważ stalowe chmury przesłoniły niebo i co chwilę upuszczały niewielki kapuśniaczek. Kompanem w drodze okazał się nikt inny jak HUBERT i to On był pomysłodawcą i przewodnikiem całej trasy. Miejsce spotkania ustaliliśmy przy oczku wodnym w Wierzbięcinie gdzie obydwaj przybyliśmy w tym samym czasie jadąc z innych kierunków.



Hubert przezornie ubrał ciuchy na długi rękaw ponieważ lekko siąpiło i było trochę zimno ,a ja wybrałem opcję na krótki rękaw licząc na poprawę pogody. Prawdę mówiąc w cuda nie wierzyłem ale jednak pozostawała cicha nadzieja i zapas ubrań na przebranie w plecaku. Drogę utrudniał nam północny wiatr który miejscami dawał ostro w pysk w połączeniu z siąpiącym deszczykiem nie był zbyt komfortowy ponieważ pokonywanie kolejnych kilometrów okupowane było wielkim wysiłkiem. Straciliśmy sporo energii jadąc w takich warunkach bo i nawet jadąc ze wzgórza trzeba było kręcić korbą aby trzymać jakąś przyzwoitą prędkość. Pierwszy dłuższy postój robimy w Resku gdzie zastanawiamy się nad zmianą planów aby objechać krótkie szlaki jakie posiada miasteczko w swojej ofercie ale jednak poprzestajemy na pierwotnym zamiarze dojechania do Gryfic. Wybraliśmy jazdę opłotkami czyli jazdę z dala od głównych dróg jadąc z Reska na północ przez małe miejscowości zatrzymując się na chwile kilka razy aby zrobić fotę.











Po osiągnięciu celu postanowiliśmy chwilę spocząć nad Regą w bardzo fajnym zakątku z pięknie zagospodarowanym placem przeznaczonym do zabawy i wypoczynku. Dalej pojechaliśmy poszukać jadłodajni czyli kebabowni którą udał się namierzyć niedaleko starówki obok placu w centralnej części miasta. Nie będę ukrywał , że jadłem lepsze rzeczy w życiu i zamówiony kebab w bułce z frytkami okazał się ch.... Moim skromnym zdaniem takimi rzeczami powinni się zajmować bądź co bądź tureccy specjaliści w tej dziedzinie , a nie (nikomu nie ubliżając) paproki którzy kupili maszyny do obróbki i myślą , że sprawa załatwiona. Wyczerpani i głodni jednak zjedliśmy swoje porcje i ruszyliśmy w drogę powrotną do domów w międzyczasie los się do nas uśmiechnął i wyszło słońce które towarzyszyło przez resztę dnia.







Po raz kolejny wybieramy niekonwencjonalne rozwiązanie w postaci jazdy opłotkami do Golczewa jadąc przez Kołomąć zatrzymując się na chwilę przy miejscowym akwenie wodnym gdzie dostęp do wody ogranicza teren prywatny i dzięki uprzejmości pani w sklepie udaje nam się dotrzeć do wody. Ciekawy fakt bo parę set metrów dalej podobne miejsce z dostępem do wody z terenem prywatnym.
Jak widać w naszym kraju na każdym kroku można natrafić na różne anomalia. Dalsza droga im dalej od Gryfic tym gorsza droga i naprawdę nieźle nas wytelepało ale zbawieniem okazała się droga łącząca Płoty z Golczewem gdzie po dotarciu do ronda jechało się całkiem znośnie bo wiaterek lekko sprzyjał.
Dzięki koleszko za wycieczkę i fajną przygodę.

Wreszcie nadeszła długo oczekiwana chwila aby odwiedzić dorzecze Regi w pobliżu Reska. Tereny bardzo urozmaicone i zarazem malownicze które zawsze chciałem dokładniej poznać i obejrzeć. Uporałem się ze swoimi sprawami i po południu zameldowałem się u Seby pod blokiem tuż po 14 i po chwili razem ruszyliśmy w kierunku owego miejsca. W zasadzie początek wycieczki odbywał się bez większych oporów i po dotarciu do Łosośnicy postanowiliśmy nieco uzupełnić zapasy płynów i zjeść małe co nieco. Ruszyliśmy dalej aby po kilku kilometrach odbić w lewo w brukową drogę prowadzącą do Żerzyna miejscowości położonej w zakolach Regi i Piaskowej. Żerzyno było jednym z nielicznych na Pomorzu Zachodnim ośrodkiem wytopu żelaza, a w I poł. XX w. - popularnym ośrodkiem łowieckim.
W II poł. XIX w. posiadłość przejął hrabia Ludwig Perponcher-Sedlnitzky - podkomorzy dworu pruskiego. Dwór z XIX w. oraz większość zabudowań majątku zostały zniszczony w 1945 r.



Po dotarciu na miejsce na uwagę zasługują ruiny kaplicy wraz z cmentarzem położonym obok. Ogólnie miejsce bardzo zniszczone i zaniedbane.







Dalej droga poprowadziła nas przez las do zerwanego mostu na Redze gdzie niestety nie mogliśmy zostać dłużej bo rządne naszej szlachetnej krwi cholerne komary nie dawały spokoju i trzeba było się szybko zbierać w dalszą drogę. Swoją drogą ciekawe czy ktoś (czyli gmina) nie myśli o odbudowie mostu ponieważ teren wokół został lekko uporządkowany. Po drodze jeszcze na chwile zatrzymywaliśmy się kilka razy aby uchwycić meandry Regi.







Następnie udaliśmy się w drogę powrotną do domu tą sama droga którą przyjechaliśmy zatrzymując się na chwile przy szczątkach dworca kolejowego gdzie niegdyś przechodziły tory. Dokładniejsze oględziny miejsca nie były możliwe ze względu na ogrom robactwa wokół nas.



W drodze powrotnej miejscami dochodziło do pokazu swoich sił w jechaniu na czas ze sporymi prędkościami. Jestem zmuszony odwołać wszystko co mówiłem o spadku formy kolegi ponieważ równo dotrzymywał mi kroku szczególnie po niedawno odbytej rekonwalescencji.
Dzięki za fajną wycieczkę i pokazanie ciekawych miejsc.

Trasa
Ostrzyca-Korytowo-Jenikowo-Redło-Węgorzyce-Osina-Kikorze-Węgorza-Czermnica-Łożnica-Rokita-Moracz-Włodzisłw-Kłęby-Golczewo-Błotno-Karsk-Nowogard-Ostrzyca.

Kolejny raz pojawił się w naszych głowach pomysł zwiedzenia północnej części Puszczy Goleniowskiej z uwagi na fakt , że w tamte strony nie często się wybieramy. Pomysłodawcą okazał się Hubert który przyjechał do mnie i wspólnie postanowiliśmy ruszyć na podbój Puszczy. Nie wiedzieć dlaczego ale za każdym razem gdy gdzieś jedziemy to przeciwnikiem okazuje się cholerny wiatr który zresztą w tym roku wieje chyba bez przerwy. Niebo zasnute chmurami nie zwiastowało niczego dobrego ale niezbyt się tym przejmowaliśmy i kontynuowaliśmy jazdę jak zwykle z wiatrem w pysk. Pojechaliśmy przez Jenikowo przez Osinę aby po przejechaniu kawałka drogi nr. 6 odbić z powrotem w prawo i kontynuować jazdę przez las przez kolejne miejscowości aby dotrzeć do Łożnicy. Po drodze krótka chwila przy bardzo spokojnym nurcie Gowienicy.



Nie stoimy zbyt długo bo zimny zefirek ciągnie po plecach i jest zimno. W niedługim czasie docieramy do Babigoszczy gdzie również na chwilę się zatrzymujemy przy młynie aby uwiecznić się na focie.







Kolejny etap jazdy musimy kontynuować po ruchliwej drodze nr. 3 gdzie jedzie się znakomicie po równej nawierzchni i po przejechaniu kilku kilometrów odbijamy w prawo kołując do Golczewa.



Po drodze zatrzymujemy się kilka razy aby odpocząć i coś wrzucić na ząb oraz zrobić jakąś fotkę.







Następnie pokonując przeciwności losu i siły wiatru docieramy do Golczewa aby dłuższą chwilę odpocząć i uzupełnić zapasy płynów i coś przekąsić.





Dojechaliśmy do Wieży Zamkowej gdzie wisiała tablica informująca , że jest możliwość zwiedzania ale niestety nie zastaliśmy nikogo na miejscu i nie udało się wdrapać na szczyt wieży. Niestety księżniczki także nie było do uratowania. Po krótkich oględzinach postanowiliśmy udać się w drogę powrotną do domów.
W sumie całkiem udany wypad szczególnie , że po raz pierwszy odwiedzane miejsca przez nas. Szkoda , że wiatr krzyżował nam szyki ale ogólnie jestem zadowolony.
Dzięki koleszko za udaną wyprawę i do następnego.