Po południu po niecnych wojażach zamiast pić browara i oglądać telewizje niezawodny kompan Seba zaproponował aby odwiedzić Kościół Wang w Karpaczu. Wiedziałem , że nie będzie to łatwa wyprawa bo jazda z ośrodka odbywała się cały czas pod górę na wysokość 928 m.n.p. Jazda na młynku przez kilka kilometrów dała się we znaki ale jak to zwykle bywa cel podróży okazał się naprawdę zapierający dech w piersiach. W drodze powrotnej odwiedziliśmy skocznię Orlinek w Karpaczu gdzie trenował Adam Małysz oraz dziki wodospad na Łomnicy. Facet , który zobaczył naszą brawurową jazdę z góry bardzo zdumiony wykonał znak krzyża. Piwko oczywiście wypiliśmy po powrocie bo chyba na nie zasłużyliśmy ???

Dziki wodospad na Łomnicy w Karpaczu © giorginio12

Na wstępie bardzo chciałby przeprosić fanów za długo oczekiwany wpis ale chyba warto było cierpliwie czekać. W końcu nadszedł długo oczekiwany czas aby odświeżyć rumaka i skrobnąć kilka kilometrów. W zasadzie nie spodziewałem się rewelacji po tak długiej przerwie ale mocno się przeliczyłem licząc siły na zamiary bo pokonując kolejne kilometry czułem się coraz gorzej. Jak to Seba powiedział za dużo było zimą ps....ytt (czyli otwierania puszek z piwem) i kondycja spadła do zera. Byłe święcie przekonany , że lekko poprawiłem kondycję po przez bieganie ale się grubo pomyliłem. Wiatr dzisiejszego dnia nie ułatwiał zadania ale i tak jechało się całkiem przyjemnie przez leśne drogi. Prawie udało się nam uchwycić w obiektywie stado jeleni , które szybko jednak się oddaliło.







Do domu wróciłem wyczerpany ale i zarazem zadowolony z udanej wyprawy.

W zasadzie nie planowałem dzisiejszej wycieczki bo chciałem trochę poleniuchować w domu bo ostatni nawał pracy i obowiązków dał mi nieźle w kość i o rowerze mogłem tylko pomarzyć. Seba zadzwonił z propozycją na mały wypad po okolicy więc głupio było odmówić więc wskoczyłem szybko w ciuchy rowerowe i popędziłem na pożarówkę gdzie było wyznaczone miejsce spotkania. Padła propozycja aby jechać do Łosośnicy i dalej szutrówką do Łosośniczki i Troszczyna. Niestety wiatr lekko krzyżował nam plany i jechało się niezbyt komfortowo tym bardziej , że miałem dość sporą przerwę w jeżdżeniu. Z Troszczyna udaliśmy się w kierunku Dobrej ale w Siennie Dolnym postanowiliśmy nieco skrócić drogę żeby być wcześniej w domu , owy skrót okazał się torem przeszkód z błotkiem po pas po całkiem niedawnych opadach deszczu. Na szczęście obyło się bez wywrotek i mozolnie doturlaliśmy się do Bieniczek skąd asfaltem popruliśmy do domów.
Wprawdzie niewiele kilometrów ale to zawsze coś lepszego od oglądania telewizji.

Padła propozycja od Seby aby gdzieś się ruszyć na niedługą wyprawę ze względu na
ograniczony czas jaki posiadał do dyspozycji. Szybko wskoczyłem w rowerowe ciuchy i już brykałem na pożarówkę gdzie mieliśmy się spotkać. Postanowiliśmy pośmigać trochę po lesie osiągając zawrotne prędkości po piaszczystych szutrach gdzie dochodziło do sporych naprężeń ramy. Niektóre drogi okazały się nieprzejezdne i zarośnięte wysokimi pokrzywami bo im głębiej wjeżdżaliśmy do lasu to pokrzywy przerastały nas więc nie było innego wyjścia jak wycofanie się. Pewnie do owego pęknięcia nie doszło dzisiaj tylko to efekt niedawnego pobytu w górach aczkolwiek dzisiejszy rajd mógł doprawić całkowicie defekt. Nie wiem co mam robić czy spawać czy kupić nową ramę ?
Trzeba będzie się nad tym głęboko zastanowić.

Wczorajsza aura nieco się niestety ochłodziła i spadł niewielki deszcz który nieco ostudził emocje uczestników maratonu. Słabo spałem w nocy co chwilę budząc się i rozmyślając jak to będzie. Postanowiłem wybrać trasę "mini" dla mniej zaawansowanych uczestników biorąc pod uwagę fakt , że wczoraj miałem przedsmak tego co mnie czeka i nie będę się niepotrzebnie szarpał. Po ruszeniu z miejsca ciśnienie jakby nieco spadło i zacząłem rozważać plan jak to sobie wszystko ułożyć aby nie spuchnąć na samym początku. Delikatnie małymi krokami pokonywałem kolejne etapy trasy oczywiście nie zważając na wynik jaki osiągnę. W wielu miejscach musiałem schodzić z roweru ale ani razu nie zatrzymałem się aby odpocząć i złapać oddech. Prawdę mówiąc nie raz miałem wielką ochotę aby odpocząć ale się nie poddałem i w jednym kawałku osiągnąłem METĘ.
Jestem bardzo zadowolony z tego co osiągnąłem bez względu na wynik bo sukcesem okazało się ukończenie mojego pierwszego w życiu maratonu MTB. Rower spisał się znakomicie i zasłużył na duże piwo i solidne mycie z woskiem.


Pokaż trasę GPS

Na dzisiaj zaplanowany jest objazd trasy wraz z oznakowaniem. Pogoda zapowiadała się wyśmienicie i nic nie wskazywało na to aby coś miało się zmienić. Prawdę mówiąc miałem mieszane uczucia zwłaszcza po tym jak wczoraj miałem przedsmak tego co nas może czekać. Rozpoczął się stromy kilku kilkometrowy podjazd pod górę który wycisnął ze mnie spore ilości potu ale na szczęście co kawałek robiliśmy postój na oznakowanie trasy i to dawało małe chwile na odpoczynek oraz zrobienie kilka fotek. Czym dalej jechaliśmy trasa stawiała coraz większe wymagania techniczne w postaci urozmaiconego podłoża w postaci ostrych kamieni i luźnego szutru gdzie poruszanie stawało się nie lada wyzwaniem. Na szczęście po dojechaniu na szczyt kilkadziesiąt minut przerwy na odpoczynek i wypicie chłodnego regionalnego browarka. Dalej jeszcze kilka podjazdów i pojawiła się panika i blady strach jak tu zjechać po takich wielkich stromych kamieniach i nie zaliczyć wywrotki aby nie doznać kontuzji. Małymi krokami udało się dotrzeć do dalszych etapów trasy gdzie łatwo nie było ale jestem w pełni zadowolony , że udało mi się pokonać swoje słabości i walkę ze strachem osiągając cel.













Pokaż trasę GPS

Dojazd do mety okazał się stromym zjazdem trawersem obfitującym w niezliczoną ilość ostrych zakrętów gdzie obręcze robiły się gorące od hamowania. Na pewno jest kilka elementów do poprawienia jak choćby technika jazdy ale myślę , że uda mi się to poprawić bo jutro nie będzie odpoczynku na trasie tylko walka z czasem.

Bez większych komplikacji dotarliśmy do Wisły aby podjąć się wyzwania jazdy po górach. Prawdę mówiąc jest to moja pierwsza przygoda na rowerze w takim terenie i mam nieco lekkie obawy czy aby podołam temu wyzwaniu. Po załatwieniu wszelkich formalności związanych z zameldowaniem wspólną decyzją postanowiliśmy ruszyć na małą przejażdżkę po górach. Kolega Paweł zaproponował wjazd na Przełęcz Salmopolską położonej na trasie z Wisły do Szczyrku na wysokości 934 m.n.p.m. Początkowo szło całkiem znośnie i niby pod górę ale dawało się radę ale około siedmiu kilometrów przed samym szczytem rozpoczął się mozolny podjazd trawersem z prędkością 8-12 km/h na najniższych przełożeniach. Przyznaję , że miejscami miałem wielką ochotę zsiąść z roweru i odpocząć bo brakowało mi oddechu i pot zalewał mi oczy jednak ku mojemu zdziwieniu z kolejnym pokonanym kilometrem jazda sprawiała mi coraz większe zadowolenie ponieważ widoki krajobrazu w zupełności rekompensowały mi zmęczenie. Na szczycie nie mogłem uwierzyć ,że w końcu się udało osiągnąć cel i pokonać wszelkie swoje słabości.











Pokaż trasę GPS

Byłem bardzo dumny z tego co osiągnąłem tym bardziej , że to był mój pierwszy tak długi podjazd rowerowy. Niestety niezbyt długo podziwialiśmy widoki bo słońce chyliło się ku zachodowi i robiło się chłodno więc zaczęliśmy szybki zjazd ze sporymi prędkościami gdzie przyznam , że miałem czasami serce w gardle bo dłonie bolały od trzymania klamek hamulcowych. Na dole spałaszowanie pysznej pizzy z domowego wyrobu i powrót do ośrodka.

W końcu udało mi się odebrać rumaka z naprawy i czym prędzej popędziłem wypróbować jak się sprawuje. Zgodnie z moimi przewidywaniami maszyna sprawowała się znakomicie i bez większych problemów jazda przebiegała sprawnie i jedynie kilka drobnych regulacji przerzutki w czasie jazdy mnie zatrzymywała.

Bardzo ambitne plany niestety spaliły na panewce z powodu defektu jaki pojawił się w mojej korbie po przez ciągłe odkręcanie się śruby mocującej. Musiałem się zatrzymywać co jakiś czas aby ową śrubę dokręcać. Mieliśmy jechać z Hubertem i Shrinkiem do Ińska ale w takim przypadku wyjazd odłożyliśmy na inny dzień i w Dobrej pojechaliśmy do domów. Nowe części są już w drodze bo po powrocie do domu niezwłocznie je zamówiłem. Szkoda tylko takiej ładnej pogody.

Postanowiłem skorzystać z zaproszenia Seby i postanowiłem podjechać na podbój Wolińskiego Parku Narodowego ponieważ chciałem przekonać się na własnej skórze jak wygląda jazda po miejscowych wzgórzach. Do Międzyzdrojów pojechałem samochodem ze względu na ograniczony czas przeznaczony na jazdę no i chyba zmęczenie jakie miało pozostać po skończonej wyprawie. Na miejscu zameldowałem się tuż po 9.00 i po wypakowaniu roweru z samochodu Seba postanowił pokazać mi kilka z miejscowych atrakcji i niemrawo pokręcić się po mieście. Obowiązkowo odwiedzamy Promenadę wraz z Aleją Gwiazd robimy kilka fotek i ruszamy na podbój parku.











Po opuszczeniu promenady przy wejściu do zagrody żubrów skończyła się sielanka i zaczęła się hardcorowa jazda bez trzymanki pod stromy podjazd , który nie miał chyba końca i nieźle mnie wypompował ale Seba powiedział abym oszczędzał siły i się zbytnio nie forsował bo to tylko namiastka tego co mnie czeka w dniu dzisiejszym. Dosyć szybko się o tym przekonałem i zrozumiałem na czym polega cały pic i jakie mam braki kondycyjne. Po obejrzeniu zamkniętej jeszcze o tej porze zagrody żubrów kolejna wspinaczka tym razem na wzgórze Gosań gdzie znajduje się punkt widokowy , na samą górę wjechać nie było można ze względu na schody ale i tak mimo wszystko chyba nie dałbym rady bo przy pokonywaniu góry na piechotę z rowerami na plecach robiliśmy kilka krótkich odpoczynków. Rekompensatą za zmęczenie okazały się widoki jakie ujrzały nasze oczy normalnie zaparło mi dech w cyckach i zaniemówiłem ponieważ po raz pierwszy byłem na tym wzgórzu.







Następnie powrót do Międzyzdrojów i początek niebieskiego pieszego szlaku po którym postanowiliśmy przedrzeć się w leśnej głuszy do kolejnych miejsc jakie zaplanował Seba abym obejrzał ponieważ jako stały wakacyjny bywalec miejscowości tereny znał dość dobrze. Zdecydowana ilość podjazdów które pokonaliśmy dość potężnie mnie wypompowała z sił i niektóre odcinki trzeba było pokonać na piechotkę bo podjazd okazywał się dość trudny i w zasadzie o dłuższych przerwach nie było mowy bo atakowała nas chmara komarów i nie sposób było się ogonić.



Niestety o kontynuacji dalszej jazdy przez las nie było mowy z wiadomych względów i czym prędzej dotarliśmy do asfaltu i lekko zjechani jeszcze jeden punkt widokowy do pokonania tym razem w okolicy jeziorka Turkusowego na Wzgórzu Zielonka. Po raz kolejny nasze rumaki zmuszeni jesteśmy zabrać na plecy i po schodach dotrzeć do celu na wzgórze. Po raz kolejny zaniemówiłem z widoków ale na podziwianie nie było zbyt wiele czasu ze względu na KOMARY i szybko udaliśmy się w dalsza drogę tym razem na d jeziorko Turkusowe.







Zmęczeni trudami podróży postanowiliśmy udać się w drogę powrotną robiąc jeszcze mały postój przy wejściu do bunkra przy fundamentach wyrzutni rakietowych gdzie postanowiliśmy skosztować żołnierskiej grochówki za 8 zł. Jak widać nad morzem można na wszystkim zarobić.





W zasadzie wycieczka bardzo fajna gdyby nie komaro-terapia ale co tam najważniejsze są wrażenia o których długo nie zapomnę. Dzięki koleszko za wyprawę i przewodnictwo.