Postanowiłem skorzystać z zaproszenia Seby i postanowiłem podjechać na podbój Wolińskiego Parku Narodowego ponieważ chciałem przekonać się na własnej skórze jak wygląda jazda po miejscowych wzgórzach. Do Międzyzdrojów pojechałem samochodem ze względu na ograniczony czas przeznaczony na jazdę no i chyba zmęczenie jakie miało pozostać po skończonej wyprawie. Na miejscu zameldowałem się tuż po 9.00 i po wypakowaniu roweru z samochodu Seba postanowił pokazać mi kilka z miejscowych atrakcji i niemrawo pokręcić się po mieście. Obowiązkowo odwiedzamy Promenadę wraz z Aleją Gwiazd robimy kilka fotek i ruszamy na podbój parku.











Po opuszczeniu promenady przy wejściu do zagrody żubrów skończyła się sielanka i zaczęła się hardcorowa jazda bez trzymanki pod stromy podjazd , który nie miał chyba końca i nieźle mnie wypompował ale Seba powiedział abym oszczędzał siły i się zbytnio nie forsował bo to tylko namiastka tego co mnie czeka w dniu dzisiejszym. Dosyć szybko się o tym przekonałem i zrozumiałem na czym polega cały pic i jakie mam braki kondycyjne. Po obejrzeniu zamkniętej jeszcze o tej porze zagrody żubrów kolejna wspinaczka tym razem na wzgórze Gosań gdzie znajduje się punkt widokowy , na samą górę wjechać nie było można ze względu na schody ale i tak mimo wszystko chyba nie dałbym rady bo przy pokonywaniu góry na piechotę z rowerami na plecach robiliśmy kilka krótkich odpoczynków. Rekompensatą za zmęczenie okazały się widoki jakie ujrzały nasze oczy normalnie zaparło mi dech w cyckach i zaniemówiłem ponieważ po raz pierwszy byłem na tym wzgórzu.







Następnie powrót do Międzyzdrojów i początek niebieskiego pieszego szlaku po którym postanowiliśmy przedrzeć się w leśnej głuszy do kolejnych miejsc jakie zaplanował Seba abym obejrzał ponieważ jako stały wakacyjny bywalec miejscowości tereny znał dość dobrze. Zdecydowana ilość podjazdów które pokonaliśmy dość potężnie mnie wypompowała z sił i niektóre odcinki trzeba było pokonać na piechotkę bo podjazd okazywał się dość trudny i w zasadzie o dłuższych przerwach nie było mowy bo atakowała nas chmara komarów i nie sposób było się ogonić.



Niestety o kontynuacji dalszej jazdy przez las nie było mowy z wiadomych względów i czym prędzej dotarliśmy do asfaltu i lekko zjechani jeszcze jeden punkt widokowy do pokonania tym razem w okolicy jeziorka Turkusowego na Wzgórzu Zielonka. Po raz kolejny nasze rumaki zmuszeni jesteśmy zabrać na plecy i po schodach dotrzeć do celu na wzgórze. Po raz kolejny zaniemówiłem z widoków ale na podziwianie nie było zbyt wiele czasu ze względu na KOMARY i szybko udaliśmy się w dalsza drogę tym razem na d jeziorko Turkusowe.







Zmęczeni trudami podróży postanowiliśmy udać się w drogę powrotną robiąc jeszcze mały postój przy wejściu do bunkra przy fundamentach wyrzutni rakietowych gdzie postanowiliśmy skosztować żołnierskiej grochówki za 8 zł. Jak widać nad morzem można na wszystkim zarobić.





W zasadzie wycieczka bardzo fajna gdyby nie komaro-terapia ale co tam najważniejsze są wrażenia o których długo nie zapomnę. Dzięki koleszko za wyprawę i przewodnictwo.

Dzisiejszego dnia postanowiłem pośmigać trochę po leśnych duktach bo stan nawierzchni większości okolicznych tras jest w "dobrym" stanie. Miałem kilka dni przerwy w kręceniu więc dlatego wybrałem teren bo pogoda niezbyt pewna i do tego spadek formy. Las jednak okazał się pozytywnym wyborem dlatego , że hulający wiatr bardzo dawał się we znaki i do tego co chwilę pokropywał niewielki deszcz. Będąc niedaleko bobrowej tamy postanowiłem sprawdzić postępy w budowie ale niestety nie zastałem budowniczych przy pracy , pewnie mieli przerwę.





Wyjechałem w pobliżu parkingu leśnego skąd dalej pojechałem terenem w kierunku Długołęki aby po chwili ponownie znaleźć się na polnej drodze gdzie początkowo lekko straciłem orientację w terenie bo trasa okazała się bardzo wymagająca i miejscami byłem zmuszony prowadzić rower z powodu głębokich kolein i błota , które zrobiły chyba terenowe pojazdy. Jednak udało mi się uchwycić na focie prawdopodobnie Czaplę Szarą , która gniazdowała na mokradłach.





Zdjęcie tablicy bardzo dokładnie odzwierciedla jakość terenu wkoło ze względu na spore ilości błotka na drodze i liczne podtopienia terenu w lesie.
Jakoś udało mi się dotrzeć do Nowogardu skąd pognałem przez Długołękę do domu.
Muszę jednak częściej robić takie wypady bo kondycha lekko siadła.